CRR | Pieternel op Samos

166 dagen geleden landde ik op Samos en had ik geen idee wat mij allemaal te wachten stond. Ondertussen is de tijd voorbij gevlogen en besef ik me dat ik over een paar dagen weer terug in Nederland ben.  De laatste dagen zijn aangebroken. Nog maar 3 dagen in het kamp. Dat is dubbel, omdat het betekent dat ik afscheid moet nemen van deze bijzondere plek, de mensen, het weer etc. Aan de andere kant is het ook weer goed om terug te gaan naar Nederland en om vrienden en familie weer te kunnen zien en spreken. Voor nu voelt dat nog wel ver weg en een beetje als een andere wereld.  

Help jij mee? Eurorelief wil graag iedereen in het kamp kunnen voorzien van Crocs. Voor de vrouwen en kinderen in het kamp is dit gelukt. Maar voor zo’n 1000 mannen moeten er nog Crocs gekocht worden. Wil jij hierbij helpen? Dat kan! Via onderstaande link kun je doneren, alvast bedankt!

Goed nieuws! Volgende week gaan de eerste Crocs aan kinderen uitgedeeld worden. Afgelopen week zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen daarvoor, door in kaart te brengen hoeveel kinderen er in het kamp zijn en welke schoenmaat zij hebben. Dit hebben we gedaan door bij elke container langs te gaan en te vragen of hier kinderen wonen die 12 jaar of jonger zijn. Als dit zo was, noteerden we wat gegevens en kregen de mensen een ticket waarop staat waar en wanneer de Crocs opgehaald kunnen worden. 

Na mijn vakantie moest ik de eerste dagen wel weer wennen in het kamp. Het is zo ontzettend druk. Doordat er minder push-backs* zijn, zijn er ontzettend veel mensen aangekomen op Samos de afgelopen weken.

Even er tussenuit - Het is alweer een paar weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Waar ik de vorige keer schreef over de realiteit in het kamp, gaat deze blog meer over de dingen die we in onze vrije tijd doen. Naast het werk wat we doen en de schrijnende situaties die we zien, hebben we de mogelijkheid om in het weekend het eiland te verkennen en te genieten van de natuur. Soms voelt dat dubbel, dat wij dat kunnen doen, terwijl de residents in het kamp geen keuze hebben. Aan de andere kant is het ook echt fijn om in het weekend even aan andere dingen te denken. Vaak gaan we naar een mooi strand, doen we een leuke wandeltocht en een van de leukste dingen die we gedaan hebben is een dagje Turkije.

Het blijft bizar hoeveel nieuwe mensen er de afgelopen weken zijn aangekomen. Het kamp raakt steeds voller. Het wordt steeds chaotischer, de aantallen van het aantal vluchtelingen dat in het kamp was, bleef de afgelopen weken steeds maar oplopen. Waar ik eerst dacht dat 1500 al heel erg veel was, zijn er nu meer dan 3000 mensen. Daar is het kampmanagement niet op voorbereid. Het besef dat er de afgelopen dagen zoveel mensen met boten de zee hebben overgestoken. Eindelijk in Europa, op een Grieks eiland zijn aangekomen, dan de politie moeten bellen en niet weten wat er dan gaat gebeuren. Ze komen in een kamp terecht wat overvol raakt. Hopelijk kan er de komende dagen blijven worden voorzien in basisbehoeften, zoals eten en drinken. Vandaag hoorde ik van een vrouw dat er de afgelopen dag geen water was. Het is confronterend om te zien dat er zoveel mensen zijn die totaal ondergeschikt zijn en afhankelijk. Niet kunnen bepalen of ze eten en drinken krijgen, wanneer, wat. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat er de afgelopen weken veel is veranderd. 8 weken geleden waren er veel minder mensen in het kamp. Er waren af en toe zeker protesten, omdat mensen niet tevreden waren en dan konden er ook wel spanningen zijn, maar nu zijn er zoveel meer mensen en wordt het steeds meer de vraag of er wel in de primaire levensbehoeften kan worden voorzien. Het voelt oneerlijk. Als ik door het kamp loop, richting het kantoor bijvoorbeeld voor mijn lunch, mag ik wel door de poortjes, terwijl de residents moeten wachten. Het voelt ongemakkelijk en gek, want we zijn toch allebei mens? Of dan lopen we langs een grote groep mensen die op de grond zit, geen bankjes of iets, niks heeft en moet wachten. Er wordt zoveel van ze gevraagd, hun geduld. Maar ook hun waardigheid wordt zomaar van hun afgenomen. En ik loop daar gewoon, heb ervoor kunnen kiezen om hier naar Samos te komen.

De afgelopen weken zijn wat drukker, vooral doordat het team kleiner is en er zijn veel nieuwe vluchtelingen aangekomen in het kamp. In deze blog neem ik jullie graag mee in de afgelopen week. Het was een drukke en mooie week!

Op vrijdagmiddag was er een volleybaltoernooi. Dit werd georganiseerd door een andere NGO (movement on the ground) die niet meer het kamp in mag, maar net buiten het kamp activiteiten organiseert. EEn deel van ons team deed ook mee. Dit was echt een hele happening. Er waren rond de 100 mensen. Er was een commentator die helemaal op ging in zijn taak om de teams voor te stellen en aan te moedigen. Daarnaast waren er ook een aantal residente (vluchtelingen) die muziek  maakten op trommels. Er stonden ook wat bankjes voor publiek en er waren 7 teams. De sfeer was echt goed; heerlijk om te zien hoe dat gaat, allerlei culturen door elkaar. Gemixte teams met Afrikanen, mensen uit het Midden-Oosten en vrijwilligers uit allerlei landen. Het toernooi duurde wel zo'n 3 uur. Tussendoor kwamen er ook residents langs om eten en drinken uit te delen. En natuurlijk kreeg het winnende team een beker. Echt super geslaagd! Aan het einde zei iemand: ''Volleybal betekent veel voor ons. Het volleybal opzich niet, maar de sfeer die het creëert, de toeschouwers, we voelen ons meer mens.'' Een mooie afsluiting van de dag. 

De eerste twee weken op Samos zitten erop. Ik krijg steeds beter een indruk van het kamp en de vluchtelingen, de residents. De laatste dagen heb ik meerdere keren onrust in het kamp meegemaakt. Bij binnenkomst in het kamp viel het mij direct op dat het erg onrustig was. Dit schijnt vaker voor te komen dat de residents het niet eens zijn met hun situatie en daarom in prostest gaan. Waarschijnlijk hadden de residents een nacht buiten geslapen in plaats van in hun eigen box met airco. Met de warme temperaturen is de airco ontzettend fijn maar de mensen willen uiteindelijk geen airco maar vrijheid. 

Van maandag t/m vrijdag ben ik samen met vrijwilligers aanwezig in het kamp. Elke dag begint om 8.15 met het vertrek naar het kamp. Om 9.00 starten we met elkaar de dag in 'het kantoor' in het kamp. Elke morgen heeft iemand een dagopening, daarna gaan we in kleinere groepjes uiteen om te bidden voor de dag. Van 10.00 tot 11.00 hebben we de tijd om de dag verder voor te bereiden. Het team bestaat uit ongeveer 15 mensen, met heel wat verschillende nationaliteiten: naast Nederlanders zijn er een aantal Duitsers, Britten, Amerikanen en één Italiaanse en Zuid-Afrikaanse. Interessant om te leveren over hun leven en gewoontes. 

De eerste nacht zat erop en met die warme temperaturen is het best wel even wennen. Vandaag kon ik weer lekker rustig opstarten. Samen met nog 2 andere vrijwilligers kregen we aan het einde van de morgen een training over het vluchtelingenkamp. Hierin werden wat basisregels gedeeld, bijvoorbeeld over man/vrouw verhoudingen en kregen we een beter beeld van de omstandigheden in het vluchtelingenkamp. Zo blijkt dus dat de meeste vluchtelingen uit Gaza komen, wat ik niet had verwacht. Na de training gingen we door naar het kamp. Vanaf een afstand is al te zien dat het omheind is en er daardoor uit ziet als een gevangenis.

Maandag moest ik al vroeg op Schiphol zijn, om om half 6 naar Samos te vliegen. Aangekomen op Samos, rond 10.15 uur was het al aardig warm daar. Ik werd opgehaald door andere vrijwilligers van het team, we dronken even wat in het leuke dorpje Pythagorio en daarna reden we terug naar het vliegveld om nog een andere nieuwe vrijwilliger op te halen. vanaf het vliegveld was het nog ongeveer een half uur rijden naar het huis waar ik de komende maanden ga wonen, in Samos stad. Voorderest was het een rustige dag, waar ik kon bijkomen van de reis en sloten we ’s avonds nog even af met een duik in de zee .

Nog even en ik ben onderweg naar Samos. Dit moet je weten over Samos: