Wisselingen in het kamp

De afgelopen weken zijn wat drukker, vooral doordat het team kleiner is en er zijn veel nieuwe vluchtelingen aangekomen in het kamp. In deze blog neem ik jullie graag mee in de afgelopen week. Het was een drukke en mooie week!

Team

Er zijn heel wat wisselingen geweest in het team de afgelopen periode. Er zijn veel vrijwilligers die voor een aantal weken op Samos verblijven. Dat is mooi, omdat elk teamlid weer iets unieks toevoegt, met een frisse blik kijkt naar het kamp en de activiteiten die wij doen. Anderzijds vraagt het flexibiliteit, om om te gaan met de veranderingen. Op dit moment is het team wat kleiner, we zijn met ongeveer 12 mensen, maar de komende weken zullen er weer veel nieuwe vrijwilligers aankomen. Helaas zijn er erg weinig mannelijke vrijwilligers die voor een langere periode hier blijven…. Dus mocht u of jij nog iemand kennen, wie weet!

New arrivals

In het kamp is het een stuk drukker geworden. 2 maanden geleden waren er ongeveer 550 residents. Nu is dat flink gestegen, zo zijn er eerder deze week 100 new arrivals aangekomen. Nu, eind augustus, zijn er ongeveer 1500 mensen in het kamp. Het is duidelijk zichtbaar dat dit organisatorisch gezien ook wennen is. Mensen moeten ’s morgens wanneer water/ voedsel uitgedeeld wordt, even in de rij staan en niet iedereen die medische hulp nodig heeft, kan het krijgen. Residents komen dan met vragen over de dokter bijvoorbeeld naar ons als Eurorelief toe, omdat wij een van de weinige organisaties zijn die in het kamp is en een aantal van mijn teamleden had de moeilijke taak om te zeggen dat ze moeten wachten en dat wij niks kunnen doen. Een schrijnende situatie hierin was dat er een man was die wilde weten waar zijn vrouw was, omdat zij na hun aankomst op Samos van elkaar werden gescheiden, omdat zij net bevallen was van hun kindje. De vader heeft geen idee waar zijn vrouw en kindje zijn en hoe het met hun gaat. In zulke situaties kunnen wij ook niks doen… en alleen maar bidden om rust en geduld voor deze mensen in situaties als deze.

Saying goodbye

Afgelopen maandag waren er 4 vrouwen voor het laatst bij onze womens activities, omdat zij in de nacht van maandag op dinsdag met de ferry naar een andere plek in Griekenland zouden worden gebracht. Zo ontstond er maandagmiddag een spontane danceparty. Mooi om te zien is dat vrouwen zich veilig voelen in de container, hun hoofddoek afdoen en genieten met elkaar!

Voor de vrouwen die hun transfer (overplaatsing) hadden, vertrok de ferry midden in de nacht, om 03:25 uur. Samen met 2 andere huisgenoten hebben we goodbye gezegd bij de Ferry. Een bijzondere ervaring om dit te kunnen doen. Tegelijkertijd confronterend, om te zien hoeveel bagage ze bij zich hebben en daarnaast ook door te denken aan het feit dat ze nog een hele reis voor zich hebben. Van de 4 vrouwen waren er 2 jonge zussen van 19 en 20 of 21. Zo ontzettend fijn voor hen dat ze nog samen zijn. Zij hebben hoop en dromen.

Vanuit het kamp werden ze met een bus naar de Ferry gebracht. Een van de zussen zei dat ze het mooi vond hoe Samos stad eruit zag ’s avonds, want dat had ze nog nooit gezien, omdat de mensen in het kamp ’s avonds rond 20:00/21:00 weer terug moeten zijn. Naast deze 2 zussen was er 1 vrouw met haar 3 jonge kinderen. Als ik naar haar kijk zie ik pijn en verdriet in haar ogen. Moedig hoe zij ondanks alles staande blijft, maar aan haar kinderen is ook te zien dat ze getraumatiseerd zijn. Dit was een moment voor mij waarop ik besefte dat deze mensen ook mensen zijn en als vluchteling nog zo’n lange reis voor de boeg hebben voordat ze eindelijk in een ander land een nieuw bestaan op kunnen bouwen. Een tijdje geleden kwam dit voorbij in een workshop, de vluchtelingen zijn onderweg, hebben (nog steeds) hoop dat ze in een westers land mogen gaan wonen. Tegelijkertijd is de realiteit hard, als ze dan eindelijk in een westers land zijn aangekomen, worden ze niet welkom geheten en kan dit mentaal heel zwaar zijn. Het duurt vaak nog 5-10 jaar voordat het leven van deze mensen weer ‘stabiel’ is. Dat voelt zo oneerlijk.