Hope(less)

Het blijft bizar hoeveel nieuwe mensen er de afgelopen weken zijn aangekomen. Het kamp raakt steeds voller. Het wordt steeds chaotischer, de aantallen van het aantal vluchtelingen dat in het kamp was, bleef de afgelopen weken steeds maar oplopen. Waar ik eerst dacht dat 1500 al heel erg veel was, zijn er nu meer dan 3000 mensen. Daar is het kampmanagement niet op voorbereid. Het besef dat er de afgelopen dagen zoveel mensen met boten de zee hebben overgestoken. Eindelijk in Europa, op een Grieks eiland zijn aangekomen, dan de politie moeten bellen en niet weten wat er dan gaat gebeuren. Ze komen in een kamp terecht wat overvol raakt. Hopelijk kan er de komende dagen blijven worden voorzien in basisbehoeften, zoals eten en drinken. Vandaag hoorde ik van een vrouw dat er de afgelopen dag geen water was. Het is confronterend om te zien dat er zoveel mensen zijn die totaal ondergeschikt zijn en afhankelijk. Niet kunnen bepalen of ze eten en drinken krijgen, wanneer, wat. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat er de afgelopen weken veel is veranderd. 8 weken geleden waren er veel minder mensen in het kamp. Er waren af en toe zeker protesten, omdat mensen niet tevreden waren en dan konden er ook wel spanningen zijn, maar nu zijn er zoveel meer mensen en wordt het steeds meer de vraag of er wel in de primaire levensbehoeften kan worden voorzien. Het voelt oneerlijk. Als ik door het kamp loop, richting het kantoor bijvoorbeeld voor mijn lunch, mag ik wel door de poortjes, terwijl de residents moeten wachten. Het voelt ongemakkelijk en gek, want we zijn toch allebei mens? Of dan lopen we langs een grote groep mensen die op de grond zit, geen bankjes of iets, niks heeft en moet wachten. Er wordt zoveel van ze gevraagd, hun geduld. Maar ook hun waardigheid wordt zomaar van hun afgenomen. En ik loop daar gewoon, heb ervoor kunnen kiezen om hier naar Samos te komen.

Op de site (/ Facebook pagina) van Aegon boat reports, wordt vermeld hoeveel mensen er elke dag aankomen, waaruit blijkt dat er zoveel mensen zijn die de afgelopen dagen zijn aangekomen. En dan te beseffen dat de mensen uit plekken komen van deze wereld waar nog zoveel meer ellende is. het houdt niet op voor ze.

1x in de 2 weken op vrijdagochtend hebben we een prayer breakfast. Dit houdt in dat er 45 minuten is om te bidden voor allerlei onderwerpen. Degene die het vanochtend had voorbereidt, had hierbij verschillende A4 papieren gemaakt, met het lied God heeft de hele wereld in zijn hand. Dat gevoel heb ik soms niet. Als ik zie wat er gaande is in het kamp. maar het is gelukkig wel zo. Hij staat boven de chaos. Hij ziet de pijn en het verdriet, het gebeurt, maar het raakt het Vaderhart van God. De situatie laat zien dat dit hier niet de ‘maakbare’ westerse samenleving is wat ik stiekem toch wel gewend ben. Nee het is de ongemakkelijke, pijnlijke realiteit op deze wereld. vorige week was er een schipbreuk, voor de kust van Lesbos zijn 4 kinderen om het leven gekomen, voor de kust van Samos 1 vrouw. Tijdens een gesprek met een vrouw in de womenscontainer begon zij er ook over, dat ze er van was geschrokken, wat ik zo goed begrijp. Zij heeft zelf op een boot gezeten, het had haar kunnen overkomen.

naast deze realiteit is er hoop, omdat God de wereld in Zijn handen heeft, Hij is er ook in ellende. Alleen het voelt niet altijd zo.