166 dagen geleden landde ik op Samos en had ik geen idee wat mij allemaal te wachten stond. Ondertussen is de tijd voorbij gevlogen en besef ik me dat ik over een paar dagen weer terug in Nederland ben. De laatste dagen zijn aangebroken. Nog maar 3 dagen in het kamp. Dat is dubbel, omdat het betekent dat ik afscheid moet nemen van deze bijzondere plek, de mensen, het weer etc. Aan de andere kant is het ook weer goed om terug te gaan naar Nederland en om vrienden en familie weer te kunnen zien en spreken. Voor nu voelt dat nog wel ver weg en een beetje als een andere wereld.
De dagen in het kamp zijn soms zo dubbel. Aan de ene kant is er hoop, zijn mensen in staat om nieuwe dingen te leren. In het kamp hebben ze de mogelijkheid om Grieks en Engels te leren, bij een andere vrijwilligersorganisatie. Ook maken mensen nieuwe vrienden, bijvoorbeeld in de women’s container. Er wordt gelachen met elkaar. We vieren verjaardagen, waar natuurlijk ook tranen vallen, omdat het zo dubbel is (ik kan er geen beter woord voor vinden), dat je je verjaardag op zo’n plek viert. Tegelijkertijd worden we ook geconfronteerd met de rauwe realiteit en het leven. Een vrouw die in het kamp is, zonder haar man, die al in België is en haar 3 of 4 kinderen zijn daardoor zonder ouders alleen in Gaza. Onvoorstelbaar… Dit maakt denk ik dat je oorlogen die er op de wereld zijn, vanuit een ander perspectief ziet. Gewone mensen die hier nu veilig, maar wel opgesloten, in een kamp zitten, waarvan familie nog wel in Gaza is, die in de afgelopen weken minstens meerdere vrienden of familieleden verloren hebben en hier totaal machteloos zijn. Via de telefoon meekrijgen hoe verwoest alles is. Er is ook hoop, vanmiddag kwamen er een aantal vrouwen de women’s container binnen, dolblij met het nieuws dat ze een transfer naar een andere plek in Griekenland krijgen. Een stapje dichterbij Europa. Om te zien hoe andere vrouwen dan met hun meeleven, dat is echt mooi om te zien. En er is échte Hoop, doordat er andere organisaties zijn die het evangelie delen met de vluchtelingen. Wij mogen dat niet doen, maar het is echt wonderlijk om te horen hoeveel mensen (moslims) er naar kerkdiensten komen, om te horen over Jezus. Dat juist op een plek als Samos er ook diepere hoop is, ondanks alle schrijnende omstandigheden. Dat maakt deze plek bijzonder. Ik kan er niet 1 woord of gevoel aan geven om het te beschrijven. Dat heeft ook te maken met het team. We zijn elkaars collega’s in het kamp, elkaars vrienden in onze vrije tijd, wij zijn samen een kerk. Om zo samen te leven met mensen vanuit Europa (en gelukkig ook nog best wel wat Nederlanders, zodat ik ook gewoon lekker Nederlands kan praten), Amerika en Canada is een geweldige ervaring! Omdat we hetzelfde doel hebben, het dienen van de mensen in het kamp!
Reactie plaatsen
Reacties