Vrijdag 13 oktober. Het was de laatste dag van de werkweek. De dag begon met de briefing in de white house, dit is het huis waar alle mannelijke vrijwilligers wonen, wat op 5 minuten rijden van het kamp ligt. ’s Morgens werden de taken verdeeld. Ik zou gaan helpen met afval opruimen in de ochtend.
We spraken een vrouw uit Sudan, die hier samen met haar 3 kinderen en man in het kamp is en vertelde haar over de womens container. Dat dit een plek is waar ze van harte welkom is! Aan het einde van de ochtend hoorde ik dat we weer toegang hadden tot de sewing container. Een paar weken geleden mochten we opeens de sectie niet meer in waar zowel de naaicontainer als de plek waar we activiteiten organiseerden voor mannen, omdat deze sectie gebruikt werd als quarantaine gebieden, waarin mensen gedurende de dag niet uit mogen, behalve als ze een afspraak hebben. Dit is een paar dagen geleden gelukkig veranderd. Mensen kunnen deze sectie in- en
uitlopen, dus daardoor hebben de residents (vluchtelingen) meer vrijheid. Dus ging ik samen met iemand anders een kijkje nemen in de sewing container. Wat bleek, iemand was op een of andere manier binnengekomen. Al het eten wat in de sewing container aanwezig was, zoals koekjes, suiker, melk was weg, ook de kleden die op de grond lagen, de waterkoker en de spelletjes die er waren. Dat hoort natuurlijk niet, aan de andere kant komt het wel bij mensen terecht die het nodig hebben. We namen wat spullen mee uit de sewing container en liepen weer terug naar het kantoor. Daar zei degene die die dag de leiding had dat we wel konden nadenken over welke dingen nodig zouden zijn
om de naaicontainer weer te kunnen openen. Helaas hoorde we toen een uur later dat we heel de sewing container leeg moesten halen, omdat ze deze ruimte en ook de ruimte van de mens activities gaan gebruiken als slaapplek voor mensen. Dus hadden we opeens op vrijdagmiddag 1,5 uur om 2 containers leeg te halen, met tafels, naaimachines en nog wel wat spullen. We kregen toestemming om 1 auto het kamp in te brengen, waar we spullen in zouden kunnen laden. Tafels pasten daar niet in, dus die brachten een aantal teamleden met behulp van residents naar een andere plek in het kamp.
Nadat de sewing container leeg was, gingen we naar de ruimte waar de activiteiten voor mannen werden georganiseerd. Eerst haalden we alle spullen uit de container, zodat we zagen wat er allemaal verplaatst moest worden. Residents wilden heel graag
helpen, dus liepen er een aantal vrijwilligers met een aantal residents alvast weer terug naar een andere plek in het kamp waar de spullen opgeslagen zouden worden. Toen zij net weg waren, ontstond er opeens onrust in de volgende sectie, mensen begonnen met stenen naar elkaar te gooien. Het was gelukkig nog op veilige afstand waar wij stonden, maar door deze onrust besloot de leidinggevende van ons team, dat een stand-bye noodzakelijk was. Een stand-bye is dat je zorgt dat je
op een veilige plek in het kamp bent, dat is binnen in één van onze ruimtes of in de office. De sewingcontainer was het dichtste bij, dus daar gingen we heen. Er zijn best wel een aantal ramen in de sewingcontainer, waardoor we konden zien wat er aan de hand was en het gevecht bleef op afstand. Het was serieus, achteraf bleek dat er iemand gewond was en met de ambulance naar het ziekenhuis moest. In zulke gevallen komt de politie het kamp in. De hele situatie duurde zo’n 40 minuten. Toen bleek dat de situatie weer rustig was en de politie groen sein had gegeven, konden wij het
kamp verlaten. Helaas was in de tussentijd wel een deel van onze spullen gestolen. Omdat de spullen buiten lagen en veiligheid boven alles gaat, zijn er natuurlijk mensen die van de gelegenheid gebruik maken om een kussen mee te nemen, waar ze dan op kunnen slapen. Er waren ook mensen die spullen weer terugbrachten. Het was soortvan een grappige situatie, want wij moesten wachten in de sewingcontainer, terwijl het na een tijdje wel weer veilig bleek. Alle mensen die in de buurt van
de sewing container ‘wonen’ keken naar binnen en vonden het maar raar dat wij moesten wachten op groen licht, voordat we de ruimte mochten verlaten.
Daarna reden we weer met elkaar terug naar de white house, waar we dit met elkaar de hele situatie doorspraken. Daarna was het echt tijd voor weekend! En waren we dankbaar dat we allemaal veilig het kamp uit konden. Het was ook bijzonder om te merken dat er heel veel Griekse mensen, zoals beveiliging en kampmanagement met ons meeleefden en vroegen of ons team oké was bijvoorbeeld.
Reactie plaatsen
Reacties